Łosie, łosie!

W zeszłym tygodniu już 3 razy widzieliśmy łosie. W poniedziałek po raz pierwszy. Ciemno, godzina 6:30. Michał hamuje nagle na żwirowej drodze prowadzącej przez las i krzaki. Odwracam twarz do przodu żeby zobaczyć co się dzieje. Urwana rozmowa, do której już nie wrócę. Widzę łosia. Pierwszego w życiu. Kompletne oszołomienie. Cisza. Otwarte usta i milczenie. Łosza przechodzi przez drogę i wciska się w chaszcze. My dalej jak mysz pod miotłą. Michał mówi: "Na wszelki wypadek odczekam jeszcze chwilę." Za moment z cienia wyłania się cielak wielkości konia, przeskakuje ogrodzenie i w panice biegnie za matką. Cała scena trwała ułamek sekundy albo kilka minut. Nie wiem.
Michał patrzył na drogę i już wcześniej widział ich cienie uciekające przed reflektorami samochodu. Po hamulcach, 4 metry różnicy i mielibyśmy spotkanie pierwszego stopnia i kabrioleta.
Anne powiedziała mi, żeby uważać na takie spotkania, mogą być bardzo niebezpieczne. W końcu to największy zwierz kopytny. Rozmawiałyśmy chwilę o łosiach. Dla niej tak samo dziwny był fakt, że w Polsce łosie są pod całkowitą ochroną, jak dla mnie to że tutaj rozpoczął się sezon polowania na nie. "No hunting on moose?!" "No hunting at all"
Następnego dnia widzieliśmy łosia w tej samej okolicy. Znowu rankiem. Stał na polanie nad brzegiem bagienka.
Piątek, znowu łoś! Ta sama okolica. Tym razem ja go zauważyłam. "Łoś! Łoś! Elk! Arlyn, Michał look there!".Wszyscy zaczęliśmy wrzeszczeć. Stał po lewej stronie drogi. Kiedy nas zobaczył zaczął uciekać. Arlyn: "take a picture!". Na moje oko młody samiec bądź samica. Niestety mój drogi, sezon na polowanie zaczęto. W lesie zrobiło się nerwowo...
Oczywiście aparatu brak!

Na pocieszenie wrzucam osnośnik do krótkiego filmu o płynącej łoszy:-)